ενόσω: Δεκεμβρίου 2013

Κι εσύ πίσω τους κυνηγάς να προλάβεις να αισθανθείς την ουσία τους

Μην βιαστείς να πεις πως αυτό είναι πρόβλημα

Θυμάσαι τότε που έτρεχες μπροστά και πίσω σου έσερνες τις μέρες;

Τι σου έμεινε από τότε;

Μόνο οι ουλές στα χέρια σου από το βάρος του κενού

Μην τις κρύβεις. Ασ' τες.
Θα δεις πόσο όμορφες θα γίνουν χέρι χέρι μεγαλώνοντας μαζί σου.

2010,
Αθήνα

Τα χρόνια πέρασαν

Οι γονείς μου μεγάλωσαν

Κι ο κόσμος μου μικραίνει

Οι φίλοι μου δεν ζητούν πια άδεια να πάνε βόλτα

Η μητέρα μου δεν μ’ αναγκάζει πια να τρώω σπανάκι

Κι ο πατέρας μου δανείζεται τους αναπτήρες μου

Τα χρόνια περάσανε

Κι όπως καταλαβαίνετε

Άλλαξα πολλά στυλό

Μα οι λέξεις ’μείναν ίδιες.

Αθήνα,
2011

Ποιος να μπορεί ν’ ακούσει τη σιωπή μου?

Ποιος να λυτρώσει την μουσκεμένη μου οργή?

Ποιος στα μάτια μου μέσα να δει πως πεθαίνω?

Ποιος στο κορμί μου να ξαναδώσει πνοή?

Ποιος στα αλήθεια να νιώσει όλα εκείνα

που δεν έχω πια λέξεις να πω?

Στο τέλος του δρόμου ποιος περιμένει?

Ποιος να μου μάθει ξανά ν’ αγαπώ?

ενόσω