Οι μέρες τρέχουν

Οι μέρες τρέχουν

Κι εσύ πίσω τους κυνηγάς να προλάβεις να αισθανθείς την ουσία τους

Μην βιαστείς να πεις πως αυτό είναι πρόβλημα

Θυμάσαι τότε που έτρεχες μπροστά και πίσω σου έσερνες τις μέρες;

Τι σου έμεινε από τότε;

Μόνο οι ουλές στα χέρια σου από το βάρος του κενού

Μην τις κρύβεις. Ασ' τες.  
Θα δεις πόσο όμορφες θα γίνουν χέρι χέρι μεγαλώνοντας μαζί σου.   

2010,
Αθήνα

Ανθεκτικότητα

Τα χρόνια πέρασαν

Οι γονείς μου μεγάλωσαν

Κι ο κόσμος μου μικραίνει

Οι φίλοι μου δεν ζητούν πια άδεια να πάνε βόλτα

Η μητέρα μου δεν μ’ αναγκάζει πια να τρώω σπανάκι

Κι ο πατέρας μου δανείζεται τους αναπτήρες μου

Τα χρόνια περάσανε

Κι όπως καταλαβαίνετε

Άλλαξα πολλά στυλό

Μα οι λέξεις  ’μείναν ίδιες.  

Αθήνα,
2011

Διερώτηση

Ποιος να μπορεί  ν’ ακούσει τη σιωπή μου?

Ποιος να λυτρώσει την μουσκεμένη μου οργή?

Ποιος στα μάτια μου μέσα να δει πως πεθαίνω?

Ποιος στο κορμί μου να ξαναδώσει πνοή?

Ποιος στα αλήθεια να νιώσει όλα εκείνα

που δεν έχω πια λέξεις να πω?

Στο τέλος του δρόμου ποιος περιμένει?

Ποιος να μου μάθει ξανά ν’ αγαπώ?

Μισή αλήθεια που έγινε τραγούδι

Στο δρόμο κάπου ανάμεσα σ'ανθρώπους
Σ' ένα κρύο δωμάτιο σ' ένα πάρκο, μια ξένη αγκαλιά
Είδα σήμερα εκείνη
Αυτήν για την οποία το τραγούδι σου μιλά

Εκείνη που φυλάκισες σε στίχους
Εκείνη που κρατάς στα δάχτυλα σου
Εκείνη που μαζί σου γρατζουνάει την κιθάρα
Εκείνη που μαζί σου τα πλήκτρα με ένταση πατά

Είδε πως την κοίταγα με ζήλια
πλησίασα και είπα "Στο όνομα σου χόρευα εχθές"
Μου είπε "Δεν είμαι εγώ εκείνο το τραγούδι.
Εμένα δεν με ρώτησε κανείς πως ένιωσα και μέχρι σήμερα κανείς δεν με ρωτά."


Αθήνα,
2013

Αρνητικό

Και το μίσος κράτησε μόνο για να ουρλιάξεις
Έμεινες να σπαρταράς μισή άνθρωπος μησή θεριό
Δεν έγινες ποτέ αυτός ο λύκος και λες
"Λυπάμαι, δεν τα κατάφερα να μεταμορφωθώ"

Δεν ξέρεις πόσο δηλητήριο θα πρέπει
να μπει στο αίμα σου να σβήσει χαρακτήρα
Δεν ξέρεις τι αλλο πια να κάνει ο αδύναμος Θεός
να συμμορφώσει την αστείρευτη σου ανοησία

Δεν είναι ανωτερότητα πως αγαπάς ακόμα,
αδυναμία είναι να δεχτείς
Δεν είναι καλοσύνη που θες να συγχωρήσεις,
είναι η επιλογή σου την αληθεια να αρνηθείς.

Ξημέρωσε νωρίς

Ξημέρωσε νωρίς και σήμερα ο κόσμος,
όλα δείχνουν ίδια κι όλα αλλιώς
Λείπει το χρώμα, λείπουν οι ήχοι,
λείπει εκείνος ο σκοπός

Ξημέρωσε νωρίς και σήμερα ο κόσμος
κάποιος μου είπε "Σήκω, είναι αργά"
Μου άρπαξε με βία το σεντόνι
μα ξέχασε να πει με τι καρδιά

Ξημέρωσε νωρίς και σήμερα ο κόσμος
κι η μέρα μοιάζει να κυλάει αργά
Εξαγοράζω ώρες, θυσιάζω χρόνο
σε ένα βωμό του "όλα είναι πιθανά"

Ξημέρωσε νωρίς και σήμερα ο κόσμος
άτιμο φως με λούζει, το ψέμα μαρτυρά
Κλείνω τα μάτια να φέρω την νύχτα
να μπω πάλι στ' όνειρο, να κρυφτώ ξανά.

Αθήνα,
2013

Λύκος

Πικρό το στόμα απ' τις πληγές
που οι κραυγές χαραξαν
Κυρτή η ράχη σου
ματώνει η μολυσμένη σάρκα
Ήχοι απο θρύψαλα ψυχής
που φτύνεις στον αέρα
ξερνάς με ρίγη και σπασμούς
θνητές αξίες που απο λάθος κουβαλούσες
Σφίγγεις τα δόντια
Μπηγεις τα νύχια
σπας κάθε ανθρωπινη χορδή
που τωρα πάλλεται απο άρνηση ακομα

Σε μια νυχτα αρρωστησες
μα θα σου πάρει χρόνο
Να αλυχτάς στα φανερά θρηνώντας αναμνήσεις
Λύκος στα δάση των τετελεσμένων
Θηρίο στη νύχτα των μεταμορφωμένων

Άντεξε τη μετάλλαξη κάθε συναισθηματικού νευρώνα
αφέσου στην εξέλιξη απο ψυχή σε ψίχα
και σύντομα όλοι θα ξεχάσουν
Θα έχεις την πανσέληνο να κλαις, επέτειο θανάτου.  

Αθήνα,
2013