Ρε χρόνε σταμάτα.
Περνάς και δεν λογαριάζεις αν προλαβαίνω να αναπνεύσω.
Ρε χρόνε περίμενε λίγο.
Βαραίνεις το σώμα μου και το πρόσωπο μου χαράζεις χωρίς να
ρωτάς.
Φύγε! Όχι γύρνα! Μια στιγμή σταμάτα να προλάβω σκεφτώ.
Εντάξει, ψέματα. Να σκέφτομαι δεν θέλω άλλο.
Ορίστε, ούτε τι θέλω από σένα δεν πρόλαβα να αρθρώσω.
Να, θέλω για λίγο κάθε τόσο για εσένα επιδεικτικά να
αδιαφορώ,
Κι εσύ να μπορείς να μου το συγχωρήσεις.
Μη θυμώνεις ρε χρόνε.
Τοξική σχέση, εσύ μόνο να ζητάς.
Εγώ να σε καταλαβαίνω, εγώ να υποχωρώ.
Εσύ να με τραβάς και εγώ να σε γεμίζω.
Κάθε σου θέλημα να ακολουθώ ζητάς σαν ορθόδοξος θεός.
Κι εσύ να κρίνεις το πως και το γιατί,
Γεμίζοντας κάθε τόσο τη λίστα της ζωής μου με κόκκινες μουτζούρες.
Ε είμαι αδύναμη να ζω πιστή στο θρήσκευμα σου.
Και τι μ’ αυτό?
Εσύ ούτε τώρα δεν μου χάρισες δύο λεπτά που σου μιλάω.