Άθελα ευθυνοφόρως

Ρο, με θύμωσες.
Σταμάτα πια ν’ αποκαλείς έρωτα ότι απολέπισε σφουγγιστά τις άμυνες σου. 

Σωτήριες περιστασιακά και καμουφλαρισμένες.

Ποίημα λες τη λίστα αγορών του προσδοκώ.

Κι αν με το ζόρι πρέπει το άχτι σου να σφηνωθεί σε στίχους, σεβαστό.  

Να γίνεις όμως ευθαρσής! Αντάξια!

Να μιλάς για τον έρωτα αυτόν που μας ενώνει όλους ως χημεία. Με αντίδραση, με απώθηση, με έλξη. 
Έρωτα χωρίς όνομα, με πρόσωπο δανεικό, με μυρωδιά που αλλάζει.

Ρώτα με θάρρος τι γίνεται με αυτούς που δεν χρειάζονται εραστή για να ‘ναι ερωτευμένοι.

Δεν ξέρω πως ορίζεται η ποίηση. 
Μα να τη βλέπω να τεντώνεται πάνω από φαντάσματα  αορίστου εργασίας και καύκαλα που δέσανε νωρίς, δεν αντέχεται. 

Παίξε το έργο σου έντιμα και μοίρασε σε κάθε ηθοποιό το κομμάτι που του ανήκει. 
Δωσ’ του φωνή κι ας είναι τα λόγια του απάνω στα δικά σου.

Γιατί, μην πληγωθείς, αυτό είναι ο έρωτας. Διανομή ιδανική από ρόλους που πρόσμεναν καιρό να ζωντανέψουν. Κι αν βγει κακή η παραγωγή τα σκηνικά θα αλλάξουν θες δεν θες. 

Σύγχρονη οικονομία ένας στη θέση των πολλών. Περικοπές θα κάνουμε και στη καρδιά μας τώρα;

Μόνο πριν γράψεις, μίλα, ρώτα. Αγάπα ή μη, δεν έχει σημασία εδώ.

Μονάχα ότι γράφεις ρηχό, βαθύ, βλακώδες ή σοφό, κοίτα να είναι αλήθεια. 

Ρο, αυτά σου έγραφα εν βρασμώ μα κάπου κοντοστάθηκα κι εγώ ενώ μου ψήλωνε η μύτη
Ξέρεις, δεν είναι όσα αισθάνεσαι που με ενοχλούν, ούτε οι ακόλουθοι σου
Είναι που οι λέξεις ευθύνη κουβαλούν και οι φέροντες αυτών ευθύνη δεν θα πάρουν
Είναι ο φόβος μου αυτός, πως αν νομίσουμε πως ξέρουμε και πρόχειρα επαληθευτούμε,
αν με αφορμή μια ταύτιση καρτέλες συμφωνήσουμε μονομερώς με βιάση,
αν δεν μας νοιάζουν τα υπόλοιπα που αφήνουμε και εμείς στης σχέσης τα ταμεία,
αν οι λέξεις μιλούν μα δεν εκφράζουν πιο πολλά από όσα εν κινήσει εμείς μπορούμε,
τότε, δεν ξέρω πια ποιο φως,
ποια χαραμάδα,
ποια τέχνη θα μείνει ακέραιη λίγο μετά το σημείο παρατσακ για να μας σώζει.

Αθήνα,

Μάρτιος 2020