Κι αν σε
κάνω ποίημα;
Αν δοκιμάσω
να σου αλλάξω μορφή στριμώχνοντας το σχήμα σου στο μπλε του μελανιού μου;
Αν σωπάσω
τους ήχους σου καρφιτσώνοντάς σε στο χαρτί μου;
Θα σου
αρέσεις περισσότερο σαν λεκτικό μοτίβο;
Ποιος να
ξεμπλέξει κάτι αν ούτε εγώ μπορώ να εξηγήσω;
Έτσι το
κάνει το μυαλό, να ιχνηλατήσω αδυνατώ τι σε έφερε ως τραγούδι.
Κι αν σε
κάνω ανάμνηση;
Αν πάψεις να
υπάρχεις;
Ποτέ ξανά
δεν αντιγράφεται
Ποτέ δεν
ζωντανεύει ίδια
Εκείνη η δευτερόλεπτη
τσιμπιά που κυτταρικά ανακυκλώνει ρήματα
Γεννά, υπερβάλει,
περιπαίζει, φωτίζει, αποπροσανατολίζει
Στοχεύει στο
κέντρο ακριβώς εκείνου του ανόητου εαυτού
Μα τι
γλυκός, τι αληθινός, τι υπέροχος εαυτός
Πως να μην
τον αναβάλλουμε πριν γίνουμε άνθρωποι του αύριο ή έστω και του τώρα.
Κι όλο αυτό άλλοτε
εξοστρακίζεται σε μητρικό συρτάρι
Κι άλλοτε
ξεθυμαίνει με την εμμονική επανάληψη της θύμησης σου
Άραγε να
έγινα ποίημα εγώ;
Η με έσβησα
μονάχη μου πατώντας λογική στους ίδιους μου τους στίχους;
Μα κοίτα πως
σε χάλασα
Σε έκανα γράμμα
Ας είναι
Θα γράψω πως
σε ευχαριστώ
Γι’ αυτό το εκτιμώμενο
πολύτιμο ασήμαντο σου
Είναι δικό
μου τώρα.
Νοέμβριος
2018,
Αθήνα
Σεπτέμβρης
σημαίνει φοβάμαι αλλά ονειρεύομαι.