Τρυφερό και
πεισματάρικο μου άνθος,
πόσο καλά σε ξέρω
Κλέφτης, από σπίτι
σε σπίτι μπαίνεις
κι από χέρι σε
χέρι πετάς
Σαν σε λυχνάρι
μέσα τους κρύβεσαι για λίγο
Σε χέρια για ’σένα
άγνωστα,
που με λαχτάρα γύρω
σου τα δάχτυλα τους βιάστηκαν να κλείσουν
Γρήγορα θα σ’ αφήσουν
Μόλις κι ο
τελευταίος ψίθυρος ευχής ακουστεί απ’ τη ψυχή τους
Άλλοι γαλήνια κι
αργά, άλλοι ατσούμπαλα κι άλλοι βιαστικά, πάνω σου θα φυσήξουν
Να τρέξεις με μια ακόμη
εκπνοή,
το δικό τους να
κάνεις ταξίδι
και αλήθεια να
γίνει η ευχή
Κι εσύ μικρό, με
τσαλαπατημένες τις λευκές σου ακτίνες
χαμένο πάλι θα
βρεθείς, μακριά απ’ το δικό σου μονοπάτι
Δεν είναι ότι δεν
σ’ αγαπούν
κάποιος θρύλος θα
βάπτισε και σένα ταξιδευτή ονείρων
Γλυκέ μου κλέφτη,
κανείς δεν σε καταδικάζει
Μα πρέπει κάπου
κάπου κι εσύ να κοντοστέκεσαι
Να διαλέγεις, να αυτοεκπληρώνεις.
Όχι, δεν λέω να
μην τους ακούς
Μα αν σε κάθε
άγγιγμα κρατούν
και μια σου
φτερωτή ακτίνα,
σύντομα να
πετάξεις δεν θα μπορείς
Ο άνεμος δεν θα μπορεί
πια να σε σηκώσει
Μονάχα βιάσου
κλέφτη μου
Άλλοι χειμώνες μην
σε βρουν
Νομίζεις
προστατεύεσαι απ’ τα θερμά τους χέρια
Μα κρύβεσαι κι απ΄
τη ζωή
κι εκείνη σε
ξεχνάει
Κλέφτη αλήθεια σ’
αγαπώ,
γι’ αυτό θα σε
πικράνω
Κλέφτη γίνε ότι
θες εσύ,
επιλογές πολλές θα
βρεις στους στοχασμούς σου μέσα
Αλλά η βασική σου
η αρχή εδώ ξεκινά και παύει
Πιο πέρα κι από την
Άνοιξη, ζήσε ή πέθανε
Μην γίνεις
νεκροζώντανος της παρακμής και θλίψης ανελλιπών και ανολοκλήρωτων ευχών, της
άγνωστης με τη ψυχή σου αφής
Μην μου τρομάζεις Κλέφτη
μου
Σε ένα χαρτί οι λέξεις
πέφτουν πάντα πιο βαριές.
Εσύ παίζε, χόρευε,
κάνε ότι έκανες πάντα
Μόνο κρύβε ένα
κουμπαρά για ακτίνες σου και θα το δεις,
οι κύκλοι της ζωής
πως θα σε ανεμίζουν ολόγιομο και χνουδωτό και πάλι πίσω.
28/04/09-2020
Αθήνα
