Δεν θυμάται, μα νομίζει πως κάπου εκεί είπε:
«Μα πόση
σιωπή ενώ φωνάζαμε ο ένας πάνω στη φωνή του αλλού. Απανωτές οι άδειες λέξεις
που ‘βγαίναν βιαστικά να πουν όσα δεν λέμε.
Και όταν
έφτασε η σιωπή άδεια ακόμη κι από λέξεις, από τους άστοχους εκείνους κρότους
που έσπρωχνε το στόμα βιαστικά ενώ τρέχαμε μακριά ο ένας απ’ τον άλλον Ακούσαμε
ότι απέμεινε από τη σκόρπια φασαρία.
Ασχημάτιστη,
πολύχρωμη ηχώ σαν μια ιδέα που δεν κατάλαβες ποτέ γιατί χαράκτηκε έτσι.
Κι αν άραγε
υπήρχε τρόπος για να βρει η κάθε λέξη το λεπτό που της ανήκει.
Κι αν άραγε
μπορούσε να είναι αλλιώς.
Κι αν άραγε
σε αγάπησα ενώ σε άκουγα ή ενώ έκραζα δυνατά απάνω στις λέξεις που δεν ήθελα να
ακούσω.»
Δεν θυμάται, μα νομίζει πως κι αυτά κάπως, κάπου, κάποια
στιγμή τα είπε.
Και τι
άλλαξε και τώρα τα θυμάται; η φωνή ρε φίλη μου. Η φωνή που σου φοράει το βρακί
ανάποδα και δεν σε αναγνωρίζει ούτε εκείνος, ούτε εκείνη, ούτε εσύ.
Και η βουή
έγινε αργοπορημένο μήνυμα που βρήκε εκείνες τις πουτάνες λέξεις.
Θα φτάσει
μην σκας. Όλα τα βρίσκει ο αέρας.
Αύγουστος 2019,
Μύκονος
