Μιλούσαν και μιλούσαν,
εγώ ίσα να φαίνομαι κρυμμένη στην οθόνη,
και απόλυτα συμφώνησαν,
εκπληκτικό αλήθεια.
Τι ρέψιμο θεέ μου! σκέφτηκα
Τι τρώμε οι άνθρωποι σε μια ολόκληρη ζωή που δεν χωνεύεται
χωρίς αγένεια, χωρίς δισκία αλήθειας;
«Τι σκέφτεσαι;» με ρώτησε ο ένας απ’ αυτούς.
Αφού σε συμπαθώ, πως να σου πω χωρίς να σε πληγώσω;
«Αυτό που λέτε» ανέκφραστα είπα αψόγως.
Δεν είπα ψέμματα ακριβώς.
Έτσι, ρεύτηκα περήφανα κι εγώ, κι ούτε που το κατάλαβα πως
βρέθηκε το χέρι μου να ταχταρίζει τη φουσκωμένη μου κοιλιά.
Ιανουάριος 2020,
Αθήνα
